El burro i Nosso Senhor
O Burro e Nosso Senhor
Era ua beç Noss´ Senhor que habie criado el mundo i tóls animales: las cobras, las canhonas, las bacas, els caballos, els cochinos, els perros, els gatos, els lliones, els tigres, els alifantes, els ratos, las lhiebres, els cunëilhos – buno todos, todos…
Bai adespuis dels haber criado, fizo-ls passar todos por an piê dél o iba-l punendo a cada u söu nome:
– Tu sós baca, tu sós búi, tu sós oubëilha, tu sós carneiro, tu sós curdeirico – dixo pal rapazico de loubëilha – tu sós liöu, tu sós cabalho, tu sós jumento, dixo pal burro, i tu sós gato, i tu conëilho i tu cabra i tu chibo, i fui assi ponendo a todos el söu nome, até que s’ acabóru.
Bai antõu el jumento, çqueciu-s-l söu nome. Inda els outros animals nu habie acabado de recebir els söus nomes i yá l jumento staba a apertar culs öutros para quel deixásse achegar-se a Noss’ Senhor para saber cum’ se chama.
Quando antöu s’ achéga a Noss’ Senhor, cu cara de asno a perguntá-le:
– Oh meu debino Mestre, eu cumo me chamo que já se me esqueceu?
Bai Noss’ Senhor antöu puxou-l pulas ourëilhas, até que quedou culas ourëilhas grandes e dixo-l assi:
– Tu és burro!…, que já não te lembras do teu nome!…
I apuis el burro quedou-s a chamar burro i siêmpre culas ourëilhas grandes.
Era uma vez Nosso Senhor que criou o mundo e todos os animais: as cobras, as ovelhas, as vacas, os cavalos, os porcos, os cães, os gatos, os leões, os tigres, os elefantes, os ratos, as lebres, os coelhos – bom todos, todos…
Depois de os criar, fê-los passar a todos por junto dele e ia-lhe pondo o nome a cada um.
– Tu és vaca, tu és boi, tu és um carneiro, tu és um cordeirinho – disse para o filho da ovelha – tu és leão, tu és cavalo, tu és jumento, disse para o burro, e tu és gato, e tu coelho, e tu cabra e tu bode, e foi assim pondo a todos o seu nome, até que se acabaram.
Vai então o jumento, esqueceu-se do seu nome. Ainda os outros animais não tinham acabado de receber os seus nomes e já o jumento estava a apertar com os outros para que o deixassem aproximar-se de Nosso Senhor para saber como se chama.
Quando então se aproxima de Nosso Senhor, com cara de asno e pergunta-lhe:
– Oh meu divino Mestre, eu como me chamo que já se me esqueceu?
Vai Nosso Senhor puxou-lhe pelas orelhas, até que ficou com as orelhas grandes e disse-lhe assim:
– Tu és burro!…, que já não te lembras do teu nome!…
E depois o burro ficou-se a chamar burro e sempre com as orelhas grandes.